Η ιστορία του αεροσκάφους με περιστρεφόμενα φτερά χρονολογείται από τον Λεονάρντο Νταβίντσι και πιθανώς και νωρίτερα, αλλά ξεκίνησε σοβαρά στις 9 Ιανουαρίου 1923 όταν ο μηχανικός και εφευρέτης Χουάν ντε λα Σιέρβα, πέταξε για πρώτη φορά το "autogiro" του με ρότορες χωρίς τροφοδοσία. Σε αντίθεση με ένα ελικόπτερο , τα πτερύγια του ρότορα του γυροπλάνου δεν συνδέονται με τον κινητήρα και περιστρέφονται αυτόματα μέσω της φόρτωσης και της διαδρομής μέσω αέρα. Έτσι, το γυροπλάνο απλά δεν χρειάζεται τον κινητήρα να έχει τον έλεγχο και να πετάξει. Ο κινητήρας απλά τον κρατά μπροστά χωρίς να χάνει υψόμετρο. Σε περίπτωση που σβήσει ο κινητήρας, το γυροπλάνο θα αρχίσει απλώς να χάνει ύψος και μπορεί να προσγειωθεί με σχεδόν μηδενική κύλιση, που σημαίνει ότι μπορεί να ακουμπήσει απαλά και να σταματήσει. Η σταθερότητα του γυροπλάνου είναι ασυναγώνιστη χάρη στη γυροσκοπική του σταθερότητα. Κόβει ομαλά τον αέρα χωρίς να σας αφήνει να αισθάνεστε πολλά χτυπήματα και τα χειριστήρια είναι λεία και ελαφριά. Αυτό σας επιτρέπει να πετάξετε το γυροπλάνο σε συνθήκες όπου ακόμη και πολλά βαρύτερα αεροπλάνα δεν είναι άνετα να πετάξουν. Το γυροπλάνο δεν μπορεί να σταματήσει, δεν μπορεί να γυρίσει, καταλαμβάνει πολύ λιγότερο χώρο από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος με φτερά, μπορεί να μεταφερθεί σχετικά εύκολα σε ένα ρυμουλκούμενο, μπορεί να πετάξει πολύ αργά, μπορεί να χειριστεί πολύ δυνατούς ανέμους και μεσημεριανές αναταράξεις με άνεση και ευκολία, χρειάζεται μικρό χώρο για την απογείωση και μπορεί να προσγειωθεί σχεδόν στο δικό του μήκος και μπορεί να σας μεταφέρει εκεί που θέλετε να πάτε με πάνω από 100 mph επίσης.